Over identiteit en roots (2)

Afgelopen december stapte ik in het vliegtuig. En één moment zal me specifiek bijblijven, het moment dat we een tussenstop maakte in Bogota voor we verder vlogen naar Cartagena.

Ik keek naar mijn medepassagiers.

Ik keek naar mezelf.

Ik keek naar het vliegveld personeel.

En ik keek weer naar mezelf.

En overal zag ik Chiara’s. Hetzelfde zwarte haar, dezelfde donkere ogen, dezelfde lengte, dezelfde vormen. Hier stond ik op 45- jarige leeftijd en ik realiseerde me in één keer wat ik tot dan toe miste in mijn leven, maar waarvan ik dus niet eerder wist dat ik het miste. Omringd te zijn door eenzelfde vibe, energie, een niet te benoemen ritme, way of doing things. En dat niet dan te zien of te voelen bij alleen mezelf en mijn kinderen, maar bij honderden, duizenden personen tegelijk in een ruimte. De dagen erna kwamen er alleen maar momenten bij dat dat ‘fijne omringd te zijn door’ werd bevestigd.

Ik was één met het straatbeeld

Ik ben tijdens mijn reis in Cartagena gebleven. Alles zat mee, Inge en haar collega’s verwenden me op en top met aandacht, tips en extra’s (gracias, you know who you are), de zon scheen en ik liep op een roze wolk en probeerde alles in me op te nemen. Maar eerlijk, al had ik een week lang op een kruk op een straathoek gezeten, dan was het ook goed geweest. Want overal waar ik was keek ik vooral naar de mensen. Wat ze deden, hoe ze bewogen, wat ze aanhadden, hoe ze spraken, wat ze bij zich hadden. Het was rustig in de stad, er waren amper toeristen. En ik werd dus getrakteerd op alleen maar evenbeelden. Alsof ik mijn hele familie zag lopen, en dan alle generaties.

Het leukste? Dat als ik alleen op straat liep, ik totaal opging in het beeld. Dat helemaal niemand me aansprak. Dat niemand opkeek. Dat ik daar volledig één was met de Colombianen. Joehoe, wat een aparte ervaring!

Herkenning

Nu ben ik weer thuis bij mijn gezin. En ik merk dat ik veranderd ben:

ik heb ervaren wat het met je kan doen als je geen volledige herkenning hebt. En dus ook dat je dat jaren met je mee kan dragen en dat dat OK is. Maar dat er dan wel iets kan sluimeren wat maar lastig in woorden om te zetten is. En als je dan wel die herkenning vindt, dat je je echt voelt ontwaken. Dat dan de energie als een razende door je lijf gaat stromen. Ik heb nu een vollediger zelfbeeld, ik kan mezelf plaatsen in de wereld. En als de buitenwereld mij in eerste instantie ziet als exotisch, buitenlands of gekleurd dat ik weet dat dat slechts een klein stuk van mij is. Dat daar een heel land achter zit, waar mensen wonen met een levensstijl en historie en tradities en gebruiken.

En weet je: in een grote stad als mijn woonplaats Amsterdam lopen diverse mensen langs elkaar met verschillende roots. Daartussen voel ik me thuis. Maar ik merkte tijdens mijn reis dat er een groot verschil is tussen die stadsgenoten en mij. Want velen van hen zijn wel omringd door familie met dezelfde uiterlijke kenmerken. En dat heeft een indrukwekkende niet te onderschatte weerslag op je innerlijk heb ik nu gemerkt.  

Ik ben thuisgekomen bij mezelf. Dat klinkt wellicht zweverig, en misschien is dat ook wel amper te begrijpen als je niet geadopteerd bent (en als je wel geadopteerd bent kun je dat ook anders voelen, maar zo voelt het dus voor mij).

Mijn ervaring neem ik mee in mijn styling

Dit alles neem ik mee in mijn leven en hoe ik in het leven sta. En ook in mijn styling. En dus in jouw leven. Het is mijn missie om jou jezelf te laten vieren en te koesteren wat je hebt. Dat jij jezelf bent en laat zien op jouw manier, ook al had jij misschien ook geen uiterlijke connectie met je omgeving. Of ben je altijd zoekende geweest naar hoe je je innerlijk kan vertalen naar een kledingkast of outfits. Of ben je er nog niet aan toegekomen in je leven om te ontdekken wie jij compleet bent, laat staan om dat te vormen naar kleding die jou aanvult.

Dank je wel dat je mijn verhaal wilde lezen. Ik ben enorm geraakt door alle persoonlijke verhalen die ik te lezen kreeg n.a.v. blog 1. Heb je vragen, ik beantwoord ze graag. Ik ben best open, zoals je misschien wel hebt gemerkt dus stel je vraag die je misschien niet zo snel durft te stellen.

En… wil je een boek lezen dat mij ontzettend heeft geholpen om meer te weten te komen over dit onderwerp (dank Vanessa voor de tip), lees dan de Fontein van Els van Steijn.