Mijn kleding als uithangbord voor (h)erkenning!

Deze zomer nam ik mijn gezin mee naar mijn geboorteland Colombia. En daar had ik persoonlijk twee doelen bij:

• Mijn gezin kennis te laten maken met het land, de mensen en de cultuur.

• Contact maken met de Colombianen.

  Ik had mijn spaans opgepoetst om mensen aan te kunnen spreken, maar ik had nooit bedacht dat mijn kleding in 'het halen van mijn doelen' een veel groter aandeel zou hebben.

  Omdat we zouden rondreizen van plek naar plek kon ik slechts een kleine tas meenemen met kleding. We wilden trekken van de stad naar de bergen, verder door naar de jungle, naar het strand en weer terug de stad in. Natuurlijk had ik er van te voren uitgebreid over nagedacht over wat ik zou meenemen om aan te trekken. Het is een onderwerp waar ik tijdens kastsessies ook uitgebreid over praat: Neem kleding mee op vakantie waar je je ook echt vrij in voelt. En bovendien kleding waar je helemaal jezelf in voelt (dat je niet een deel van jezelf thuis laat).

Ik stopte dus in mijn tas:

• jurken

• slippers

• ondergoed

• caps

• zwemkleding

• shawls/ omslagdoeken

• en kralenkettingen

Wat mijn jurken betreft had ik verschillende lievelings jurken ingepakt. Vooral luchtige exemplaren, met print en enkellang tegen de insecten.

Ik had daaronder ook een aantal tweedehands jurken gekozen die uit Zuid Amerika komen. Bij het inpakken van deze jurken dacht ik nog: “Tja ik vind ze mooi, maar misschien dragen ze daar deze jurken wel alleen bij speciale gelegenheden? Passen ze daar wel in het dagelijkse straatbeeld? Of zijn deze jurken vooral voor kinderen om te dragen? Hier in Nederland draag ik deze jurk met plezier, maar hoe worden ze daar gezien?” En toch nam ik ze mee.

En wat gebeurde er toen ik die Zuid Amerikaanse jurken aanhad? Pas toen werd ik écht aangesproken op straat en in winkels. “Waar heb je die jurk gevonden, zeker in Mexico?” “Wat mooi die borduursels, laat eens wat dichterbij zien!” “He een jurk uit La Guajira, daar woont mijn familie, wat geweldig dat je die jurk draagt.” Kortom mijn jurken werden een uithangbord om een gesprek te starten. Er werd gezien hoeveel tijd en liefde in het maken van de jurken was gestopt. Mijn jurken riepen (h)erkenning op. En vervolgens werd die (h)erkenning hardop kenbaar gemaakt en werden er vragen gesteld.

Het werd helemaal leuk toen ik in Palomino een hoed kocht. Een hoed die ik vond bij twee Wayuu vrouwen die mij vertelden dat die hoed mij wel erg mooi zou staan (ik stond ermee in mijn handen). Ik vroeg hen of het wel gepast zou zijn als ik die hoed zou kopen als toerist. Ze zeiden dat deze hoed een functie heeft, namelijk de drager beschermen tegen de zon. En dat ze het niemand toewensen om zon in het gezicht te hebben. Ik moest er wel rekening mee houden dat vooral mannen deze hoeden dragen. En dat ik dat maar op de koop toe moest nemen bij de aanschaf en bij de opmerkingen op straat.

Je kunt vast wel raden welke jurken ik de rest van de vakantie aantrok! Plus welke hoed.